Het idee van CORVIDINK was al lang aan het sluimeren. Na een 40tal huwelijken geshoot te hebben in 2016 wou ik een nieuwe uitdaging. Met een handvol artiesten trokken we naar Brasschaat om in het huis van “de Pfaffs” een mediahuis te starten.
Videograaf Davids Jacobs (aka Jacowbski) en ik hadden al vaker samengewerkt en dat zou nu niet minderen. We werkten samen met de grafische ontwerpers, copywriters en andere content creators in het iet wat saaie Brasschaat. Door een verschillende creatieve visie hebben David en ik beslist samen iets te starten en afscheid te nemen van onze collega’s in Brasschaat. Enter CORVIDINK waar de passie voor beeld centraal staat.
De shoot met Safi is ons eerste officiële samenwerking onder de naam CORVIDINK. Bij wijze van kennismaking delen we graag de blogpost die ik toen schreef.

Eerste week in Leuven

Wat doe je wanneer je net bent verhuisd van het saaie Brasschaat naar het altijd bruisende Leuven? Yes, oude maten opbellen!

“Jow David, ik wil een shoot doen met thema muziek en dualiteit, maar niet te cliché en liefst iets met een verhaal enzo. Kan ik niet wat van uw dansvriendjes contacteren?”
Et voila, 48 uur later was het zover! Een team van 12 vreemden! Verschillende achtergronden, verschillende talenten maar minstens 1 ding gemeen: artiest zijn. Mensen die durven vertrouwen op hun buikgevoel en vandaag zei dat gevoel: laten we een kick-ass foto maken.

Een team samenstellen

Alles begint met een concept. Soms is het iets wat je even te binnen schiet, soms zit je er maanden op te broeden. Deze keer wat het concept meer een vaag gevoel waarvan ik nog niet helemaal van wist hoe ik het fotografisch zou willen vertalen. Enter Tamara Arruti!

Tamara is een geweldige danseres en bovendien ook choreografe. Ere wie ere toekomt: deze shoot was sowieso niets geworden zonder haar. Als fotograaf weet ik waar mijn lampjes moeten staan en welk gevoel ik in de foto wil, maar de moeilijkheid zit ‘m vaak in de communicatie. Fotografietaal overbrengen naar menselijke taal is niet altijd even gemakkelijk. Dankzij Tamara ging er niets “lost in translation” en werd er net extra gevoel toegevoegd. De compositie gunde ik dan ook maar al te graag aan dit Leuvens danstalent.

Mijn vage oproep naar “wat danseressen” heeft best wel wat schoon volk bereikt trouwens. Evelyne Van Hecke, Tine Vergauwen, Julie Mannekens, Liese Hoste, Jana Pasture, Hanne Vergauwen en Laura Van Dam: dikke merci allemaal voor het eindeloze geduld en vertrouwen.

Een shoot zoals dit is niets zonder make up. Miek Matheve van ODDS & ENDS was zo vriendelijk/ zo zot om helemaal af te zakken vanuit Antwerpen. De moeilijkste opdracht was waarschijnlijk voor haar weggelegd. “Ik wil graag make-up bij de danseressen. We hebben een uurtje ongeveer… Voor 7 ballerina’s …”
Misschien maar goed dat ik uiteindelijk meer dan 3 uur heb zitten klooien om de perfecte lichtopstelling te vinden.

De held, hét onderwerp moest nog gezocht worden voor de shoot. Stiekem wist ik al veel langer wie ik daarvoor zou vragen. Iemand die het artiestenleven leeft en beleeft. Iemand die het gevoel van dualiteit begrijpt en een edge heeft: Safi.

Een locatie en attributen vinden

ALLES in fotografie wordt bepaald door de locatie. Het maakt of kraakt de foto. En voor deze foto had ik ruimte nodig, heel veel ruimte. En liefst zo donker mogelijk.
Leuven,… Alleen in Leuven zou dit mogelijk zijn. Hoe vaak kan je ‘s avonds een concertzaal opbellen met de vraag of je de dag erna even hun podium mag gebruiken? Waarschijnlijk mag ik hier op deze manier geen reclame maken voor het Depot. Ik zou niet willen dat ze vanaf nu dagelijks een portie ronddolende fotografen voorgeschoteld krijgen, hongerig naar de perfecte locatie. Alleszins, dikke merci voor de locatie!

Het podium heeft lange donkere doeken als achtergrond. Aangezien ik graag met mijn rookmachine wou spelen was dit ideaal. Rook heeft de vervelende eigenschap gigantisch veel licht te reflecteren (duh). Concreet: de achtergrond zou te veel licht pakken.
Het concept was mij nog altijd niet helemaal duidelijk. Ik volgde nog steeds mijn gevoel van dualiteit zonder te weten hoe dit uit te beelden. Wat ik wel al wist was dat ik een witte gitaar en zwarte ballerina outfits als grafische elementen wou toevoegen. Met nog 24 uur op de klok niet echt eenvoudig te vinden. De facebookgoden waarom ons echter weeral goedgezind. Zwarte ballerinapakjes in overschot en een muzikant die zowaar zijn allereerste!!! gitaar zomaar, gratis en voor niets, aan mij wou geven. Zelfs nadat ik zei dat ik ze waarschijnlijk kapot zou slaan tijdens de shoot. MERCI WOUTER!